ชาติพันธุ์สัมพันธ์ในพื้นที่ของพุทธศาสนาของกลุ่มปลัง (ไตกอย-ลัวะ)

Abstract

การศึกษาวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาประเพณี คติความเชื่อ และภูมิทัศน์ทางพุทธศาสนาของกลุ่ม ชาติพันธุ์ปลังในสองพื้นที่ เชียงราย เชียงตุง การใช้พุทธศาสนาเป็นเครื่องมือในการสร้างความเป็นพลเมืองดี อย่างยั่งยืนในสังคมพหุวัฒนธรรม โดยใช้ระเบียบวิธีวิจัยเชิงคุณภาพด้วยการทํางานภาคสนาม ในพื้นที่เชียงราย ประเทศไทย เชียงตุง ประเทศสหภาพเมียนมา และบางส่วนได้เดินทางไปใน เมืองสิบสองปันนา เขตเมืองฮาย ที่เป็นพื้นที่ดั้งเดิมของ กลุ่มปลัง ผลการศึกษา พบว่า กลุ่มชาติพันธุ์ปลังเป็นกลุ่ม ที่อาศัยในพื้นที่สูงเป็นกลุ่ม ชาติพันธุ์ที่ไม่มีรัฐเป็นของตนเอง แต่เป็นส่วนหนึ่งของรัฐจารีตที่มีหน้าที่ในการรวมและกระจายสินค้าจาก พื้นที่ สูง มายัง จุดรวมและกระจายสินค้าในอํานาจของเข้าฟ้า ที่ใช้เรื่องราวทางพุทธศาสนาเป็นเครื่องมือทางชาติ พันธุ์ เพื่อปฏิสัมพันธุ์กับชาติพันธุ์อื่นๆ ทั้งนี้พื้นที่ทางศาสนาเป็นการแสดงถึง 1.การแสดงว่าปลังและกลุ่มชาติ พันธุ์อื่นเป็นกลุ่มที่มีชาติกําเนิดเดียวกัน 2.ปลังเป็นกลุ่มที่ได้พบพระพุทธเจ้าก่อนกลุ่มชาติพันธุ์อื่นๆ ในพื้นที่ 3. ปลังมีภารกิจที่สืบทอดทางพุทธศาสนาที่เกิดขึ้นจากความขัดแย้งทางชาติพันธุ์ จวบจนปัจจุบัน 4.ปลังในฐานะ ชาติพันธุ์ในอํานาจของเจ้าฟ้า 5.พื้นที่เชิงกายภาพของกลุ่มปลังที่กําหนดโดยพระธาตุและสัญลักษณะทางพุทธ ศาสนา 6.ในพื้นที่ทางทัศนศิลป์สามารถอภิปรายผลได้ว่ากลุ่มปลังที่อาศัยในพื้นที่สูงในหุบเขามี พื้นที่พุทธ ศาสนาทับซ้อนกับกลุ่มที่ ชาติพันธุ์ที่อาศัยในที่ราบ และมีอํานาจรัฐจารีต ด้วยวิธีการอธิบายแตกต่างกันรวมถึง กลุ่มปลัง ถูกทําให้มีอํานาจที่ติดต่อกับ ความเชื่อดั้งเดิม ก่อนที่กลุ่มพื้นราบเปลี่ยนมานับถือศาสนา และละทิ้ง เรื่องดังกล่าวไปแล้ว กลุ่มปลังจึงเป็นกลุ่มที่อยู่ระหว่างสังคมที่มีความเชื่อดั้งเดิมและสังคมศาสนา